Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie
   
  Dobry start - lepsze życie
  Warsztaty dla rodziców
 



W ramach projektu przewidzianych jest sześć spotkań warsztatowych dla rodziców z pedagogiem i logopedą.

Tematami spotkań będzie rozwój małych dzieci, rozwiązywanie problemów wychowawczych oraz możliwości stymulowania rozwoju dzieci w zabawie.

Warsztaty z pedagogiem  "Adaptacja dzieci w przedszkolu - jak postępować, czego nie robić"
8.09.2008r. (poniedziałek) godz. 18.00

Warsztaty z logopedą "
Profilaktyka zaburzeń rozwoju mowy dziecka w wieku przedszkolnym - zabawy logopedyczne"
29.10.2008r.(środa) godz.18.00

DOBRE RADY LOGOPEDY
(Aneta Kotowicz)

Aby rozwój mowy dziecka przebiegał prawidłowo, oczywiście jeśli nie jest zakłócony przez inne czynniki niezależne od nas, należy cały czas go stymulować.
Przez wspólne zabawy z dzieckiem, nie tylko budujemy z nim więź, ale również stymulujemy rozwój jego mowy, wyobraźnię i myślenie.
 
Tak postępujmy:
  1. Mówmy do dziecka, już od pierwszych dni jego życia - dużo i spokojnie. Nie podnośmy głosu zwracając się do niego.
  2. Nasze wypowiedzi powinny być poprawne językowo, budujmy krótkie zdania, używajmy prostych zwrotów, modulujmy głos.
  3. Mówmy dziecku, co przy nim robimy, co dzieje się wokół niego; niech mowa towarzyszy spacerom, zakupom, pracom domowym.
  4. Mówmy do dziecka zwracając uwagę, aby widziało naszą twarz – będzie miało okazję do obserwacji pracy artykulatorów.
  5. Od najmłodszych lat uczmy dbałości o higienę jamy ustnej.
  6. Zwracajmy uwagę, aby dziecko oddychało nosem; w przypadku, gdy oddycha ustami, prośmy pediatrę o ustalenie przyczyny.
  7. Odpowiadajmy na pytania dziecka cierpliwie i wyczerpująco.
  8. Opowiadajmy i czytajmy dziecku bajki, wierszyki, wyliczanki, uczmy krótkich wierszy na pamięć.
  9. Oglądajmy z dzieckiem obrazki: nazywajmy przedmioty i opisujmy sytuacje prostymi zdaniami.
  10. Każdy przedmiot opisujmy dokładnie: co to jest, do czego służy, jaki ma kolor, kształt.
  11. Śpiewajmy z dzieckiem - jest to ćwiczenie językowe, rytmiczne, a zarazem terapeutyczne.
  12. Rysujmy z dzieckiem, mówmy co kreślimy – np. teraz rysujemy kotka - to jest głowa, a tu są oczy, nos, itd.; zachęcajmy dziecko do wypowiedzi podczas rysowania.
  13. Wspólnie oglądajmy telewizję, wybierajmy programy właściwe dla wieku dziecka, komentujemy wydarzenia pojawiające się na ekranie, rozmawiajmy na ich temat.
  14. Starajmy się, aby zabawy językowe i dźwiękonaśladowcze znalazły się w repertuarze czynności wykonywanych wspólnie z dzieckiem, naśladujmy odgłosy: zwierząt (np. kura- ko ko, ko; kot - miau, miau; pies – hau, hau itp.) pojazdów (auto – bum, bum; karetka pogotowia – i-u-i-u, policja – e-o-e-o, itp.) i inne.
  15. W zabawach pamiętajmy o konwencji „raz ty - raz ja”, która rozwija sprawność komunikacyjną; uczmy dzieci prowadzenia dialogu - zarówno mówienia jak i uważnego słuchania.
  16. Zachęcajmy swoje dziecko do mówienia – nie zmuszajmy, chwalmy je za każdy przejaw aktywności werbalnej; dostrzegajmy każde, nawet najmniejsze osiągnięcie, nagradzając je pochwałą.
  17. Jeżeli dziecko osiągnęło już wiek, w którym powinno daną głoskę wymawiać a nie robi tego, skonsultujmy się z logopedą.
  18. Jeżeli dziecko ma nieprawidłową budowę narządów mowy (rozszczepy warg, podniebienia, wady zgryzu), koniecznie zapewnijmy mu opiekę lekarza specjalisty, ponieważ wady te są przyczyną zaburzeń mowy.
Tego nie róbmy:
  1. Nie podawajmy dziecku w wieku przedszkolnym smoczka! Zwracajmy uwagę aby dziecko nie ssało palca. Następstwem tych niepożądanych zachowań mogą być wady zgryzu, które prowadzą do wad wymowy.
  2. W trakcie rozmowy z dzieckiem unikajmy zdrobnień i spieszczeń (języka dziecinnego). Rodzice mają dostarczać dziecku wzór prawidłowej wymowy!
  3. Nie zaniedbujmy chorób uszu, gdyż nie leczone mogą prowadzić do niedosłuchu, a w następstwie do wad wymowy.
  4. Nie gaśmy naturalnej skłonności dziecka do mówienia obojętnością, cierpką uwagą, lecz słuchajmy uważnie wypowiedzi, zadawajmy dodatkowe pytania pomocnicze, co przyczyni się do korzystnego rozwoju mowy.
  5. Nie poprawiajmy wymowy dziecka żądając, by kilkakrotnie powtarzało dane słowa. Wychowanie językowe to nie tresura.
  6. Nie zawstydzajmy, nie karzmy dziecka za wadliwą wymowę.
  7. Nie wymagajmy od dziecka zbyt wczesnego wymawiania poszczególnych głosek. Dziecko nie przygotowane pod względem sprawności narządów artykulacyjnych, niedostatecznie różnicujące słuchowo dźwięki mowy, a zmuszane do wymawiania zbyt trudnych dla niego głosek, często zaczyna je zniekształcać. W ten sposób przyczyniamy się do powstawania błędnych nawyków artykulacyjnych, trudnych do zlikwidowania.

Dziecko 3 – letnie powinno już wymawiać:
- samogłoski: a, o, u, e, i, y, ą, ę (może jeszcze zamieniać a:o, e:a, i:y)

- spółgłoski: m, mi, b, bi, p, pi, f, fi, w, wi, ś, ć, ź, dź, ń, k, ki, g, gi, h, t, d, n, l, li, ł, j

- s, z, c, dz i sz, ż, cz, dż często są wymawiane jako: ś, ź, ć, dź, natomiast r jako j lub l, zamiast f może występować h i odwrotnie

Dziecko 4-letnie powinno wymawiać ponadto:
- s, z, c, dz
- czasami r – opóźnienie w przypadku tej głoski nie powinno niepokoić

Dziecko 5-letnie (niekiedy 6-letnie) powinno wymawiać ponadto:
-  sz, ż, cz, dż dopuszczalne jest jeszcze zamienianie ich na s, z , c, dz w mowie potocznej



O tym warto pamiętać, posyłając dziecko do szkoły

I. Nie strasz szkołą.
Rodzice często wpajają pierwszoklasistom lęk: "Zobaczysz, jak pójdziesz do szkoły, to dopiero będzie". W ten sposób zaszczepiamy w dziecku strach przed szkołą, lęk przed nauką, nauczycielami. Tym sposobem nie pomożemy dziecku przystosować się do nowych obowiązków.

II. Wspieraj, a nie wyręczaj.
Pozostawmy naukę dziecku, to przecież jego zadanie. My możemy jedynie dziecko wspierać: pomóc mu znaleźć czas i miejsce na odrobienie lekcji, zainteresować książką, filmem, wytłumaczyć zadanie, kiedy samo sobie nie radzi i przychodzi z prośbą o pomoc. Ale nie odrabiajmy lekcji za niego ani nawet razem z nim. Oczywiście większość z nas postępuje inaczej. Często to nam zależy, aby dziecko odrobiło lekcje ( odciągamy od telewizora, komputera), kilkakrotnie powtarzamy: odrób zadanie! Ustalmy z dzieckiem zasady (najlepiej na początku roku szkolnego), a potem przestrzegajmy ich.

III. Schowaj swoje ambicje do kieszeni.
Rodzice mają ambicje, żeby ich dziecko zostało lekarzem, muzykiem, inżynierem. Oczywiście mają prawo do tego, ale bez przesady. Jeżeli my uważamy, że jakiś zawód jest wymarzony dla naszego dziecka, to wcale nie znaczy, że uszczęśliwi on nasze dziecko. Chcemy by córka interesowała się np. informatyką, spróbujmy ją tym zafascynować. Jednak dopuśćmy możliwość, że może to odrzucić, bo dla niej to będzie nudne. Zauważmy jaki ma talent, i pomóżmy jej go rozwijać.

IV. Mądrze motywuj.
Wielu rodziców uważa, że groźba pasa lub awantury zmotywują dziecko do nauki. Nieprawda. Od kar lepsze są nagrody, ale tu trzeba również ostrożnie postępować. Złotym środkiem będzie drobna nagroda w postaci uznania rodziców, pochwały. Nie doprowadźmy do tego, aby dziecko uczyło się tylko dla nagrody ( np. rzeczowej).

V. Doceniaj osiągnięcia dziecka, a nie stopnie.
Po powrocie do domu często pytamy: Co dostałeś?, a nie czego się dowiedziałeś? Starajmy się zauważyć i doceniać nawet najmniejsze postępy i osiągnięcia dziecka.

VI. Ufaj swojemu dziecku, nie odtrącaj go.
Dziecko ma czasem w szkole furę kłopotów - z nauką, rówieśnikami i musi mieć z tym do kogo przyjść. Znajdźmy czas, aby wysłuchać dziecko, zrozumieć jego uczucia, pomóc mu odnaleźć się w tym. Jeśli my tego nie zrobimy, poszuka pociechy lub wyjaśnienia gdzie indziej.

VII. Nie chroń dziecka przed konsekwencjami.
Jeżeli dziecko zrobi coś złego, nie brońmy go - niech poniesie konsekwencje swojego czynu. Jeżeli wyczuje, że rodzic ślepo go broni będzie nadal źle postępował, wiedząc, że i tak nie zostanie ukarany, a obroną niech się martwią rodzice - "oni już tam coś wymyślą na moje usprawiedliwienie
".

 

       
 To warto zapamiętać:

SPRÓBUJMY POSTAWIĆ SIĘ W SYTUACJI DZIECKA – CO CZUJE I DLACZEGO?

 

Co czuje?

*       jest zdezorientowane

*       nie wie z kim nawiązać bliższy kontakt emocjonalny i kto będzie zaspokajał jego potrzeby

*       zagrożenie własnego poczucia bezpieczeństwa

*       lęk i niepokój przed samotnością

*       niepewność

 

Dlaczego?

*       wokół nowe miejsce, nowe twarze, nowe przedmioty - dla dziecka, które przebywało bezpiecznie w domu, wśród dobrze sobie znanych rzeczy, to duży stres

*       brak mu oparcia w osobach bliskich

*       otacza go przytłaczająca ilość nowych bodźców

*       otoczone, dotychczas, troską i uwagą rodziny nagle znajduje się w miejscu, gdzie wszystko jest obce, inne: przedmioty, osoby, rytm dnia

*       dziecko pozostawione przez rodzica, z którym związane jest emocjonalnie, który zaspakajał jego potrzeby, przeżywa lęk, ponieważ utraciło fizyczny kontakt z obiektem przywiązania i ma poczucie braku kontroli nad tym, co się będzie działo w przedszkolu

*       ten stan bardzo obniża poczucie bezpieczeństwa, co wywołuje napięcie emocjonalne

*       w nowym środowisku dziecko nawiązuje kontakt z nauczycielką, która zapewnia mu poczucie bezpieczeństwa, z uwagi jednak, że sprawuje ona opiekę nad innymi dziećmi, dziecko nie zajmuje centralnej pozycji w sytuacjach społecznych, jaką miało w rodzinie

 

Czego dziecko musi się nauczyć?

*       samodzielności w czynnościach samoobsługowych

*       uczestniczyć w czynnościach porządkowych prowadzonych przez dorosłych

*       nie bać się sytuacji nowych

*       przestrzegać zasad przyjętych w przedszkolu, między innymi dotyczących zgodnego współżycia z innymi dziećmi

*       uszanować cudzą odrębność i być tolerancyjnym

*       współdziałać z innymi

  

JAK POSTĘPOWAĆ, CZEGO NIE ROBIĆ?

 

Co można zrobić w domu?

*       uczyć dziecko niezależności i samodzielności, organizować sytuacje, w których będzie mogło wykazać się zaradnością, chwalić je, podkreślać, że świetnie daje sobie radę samo - im dziecko będzie bardziej niezależne, tym będzie mu łatwiej

*       opowiadać jak najwięcej dobrych rzeczy o przedszkolu - ważne jest, aby dla dziecka przedszkole szybko stało się miejscem gdzie będzie czuło się bezpiecznie i do którego będzie chciało przychodzić

*       nigdy nie straszyć dziecka przedszkolem!

*       opowiedzieć dziecku, jak będzie wyglądało życie w przedszkolu, jak będzie przebiegał jego dzień i dokładnie określić czas rozstania - jeżeli obiecaliśmy, że odbierzemy dziecko np. po drugim śniadaniu, to musimy być po drugim śniadaniu, a nie później, inaczej dziecko straci zaufanie i do rodzica, i do przedszkola.

*       można pobawić się z dzieckiem w przedszkole, w zabawie zainscenizować sytuacje, w których dziecko może się znaleźć i dać mu gotowy przepis na to jak w tej sytuacji będzie mogło postąpić – np. gdy będzie potrzebować pomocy ma zwrócić się z prośbą do pani; panią należy przedstawiać jako osobę dobrą, życzliwą, której dziecko może zaufać

*       w zabawach tych można wykorzystać maskotkę, którą dziecko bardzo lubi – będzie mogło zabierać ją ze sobą do przedszkola i przytulać gdy poczuje się smutne i zatęskni za domem

 

Jak się z dzieckiem pożegnać?

*       jak najszybciej

*       stanowczo i ciepło

*       należy powiedzieć krótko: bardzo Cię kocham, przyjdę po Ciebie …..dokładnie określić czas

*       bez pośpiechu i zdenerwowania

*       dziecko doskonale wyczuwa nasze emocje, starajmy się nie okazywać smutku, bo pomyśli, że skoro my się martwimy to ono też nie ma powodu do radości już w domu należy stanowczo powiedzieć, że dziecko na pewno zostanie w przedszkolu i wyjaśnić mu dlaczego

*        nie przedłużajmy pożegnania, im dłużej trwa rozstanie – tym bardziej rośnie żal i niepewność w dziecku; nawet jeśli dzieci bardzo płaczą, naprawdę szybciej uspokajają się, gdy rodzice nie przedłużają rozstania!


Co jeśli dziecko nie przestaje płakać, krzyczy i nie chce się oderwać od rodzica?

*        czasami musimy prawie na siłę je zabrać; to, że przez pierwsze dni dziecko będzie płakało, jest niemal pewne, ale to nie znaczy, że ono nie chce chodzić do przedszkola, po prostu tak reaguje na rozstanie!

*       zdarza się, że dziecko chcąc wymusić na nauczycielce i rodzicach powrót do domu oraz zamanifestować swój smutek i złość z powodu rozstania, zaczyna zachowywać się agresywnie; dziecko, jak każdy człowiek, ma określone emocje i potrzeby, jednak w odróżnieniu od dorosłego nie potrafi ich jeszcze rozpoznać i nazwać; zadaniem dorosłych jest mu w tym pomóc - należy nazywać emocje przeżywane przez dziecko i zachęcać je do wyrażania ich w akceptowany sposób – nie poprzez bicie, gryzienie, szczypanie, ale po prostu otwarte mówienie o nich

*       dzieci w wieku przedszkolnym wyrażają emocje bardzo gwałtownie - gwałtownie się cieszą, gwałtownie okazują strach i smutek, w 99 przypadkach na 100 dzieci płaczą tylko w chwili rozstania, potem wszystko jest zazwyczaj w porządku, dziecko zaczyna czuć się bezpiecznie i przystosowywać do nowej sytuacji, świetnie się bawi i odkrywa radość z przebywania w przedszkolu

Część dzieci przystosowuje się dość szybko, u innych okres aklimatyzacji trwa długo. Są i takie dzieci, które nigdy nie adaptują się do warunków przedszkolnych.

 

Czasem - nie zawsze w pierwszych dniach, ale tydzień, dwa później - pojawiają się bóle głowy, brzucha, nocne moczenie. Dziecko może też nagle zacząć zachowywać się bardziej dziecinnie, udawać, że jest młodsze.

 

Jak zareagować?

To zdarza się naprawdę bardzo rzadko, ale jeśli się zdarzy, nie wolno dziecka ośmieszać ani krzyczeć na nie, jeśli takie objawy utrzymują się długo, trzeba czasem zrezygnować z chodzenia do przedszkola i odłożyć to na kilka miesięcy albo nawet na rok.

                                   opracowała: Aneta Kotowicz

 

Bibliografia:

Zawadzka D. I ty możesz mieć superdziecko

Tomala – Gądek J. Program edukacyjny dotyczący adaptacji dzieci 3-letnich w przedszkolu

 
  8347 odwiedzający (18937 wejścia)  
 
Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie, Dobry start - lepsze życie Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja